Πρωτομαγιές στις γειτονιές
Είναι πιο εύκολο να συνηθίσεις την πραγματικότητα απ’ ότι να την ερμηνεύσεις.
Όταν ο πόλεμος που βιώνεις καθημερινά παρουσιάζεται ως «ειρήνη» είναι πιο εύκολο να πιστέψεις ότι ο κορονοιός ξεκίνησε τον πόλεμο. Έναν πόλεμο που απειλεί την μέχρι τώρα «φυσιολογική» σου ζωή. Η κανονικότητα της μισθωτής εργασίας και της επιτήρησης των ζωών μας μέσω του εργασιακού ωραρίου, μας μαθαίνει να θεωρούμε φυσιολογικό να αφιερώνουμε τη ζωή μας στη δουλειά˙ να ονομάζουμε «ειρήνη» την βίαιη υποταγή του χρόνου μας σε δουλειές που στήνονται μόνο και μόνο για να γεμίζουν τις τσέπες των επιχειρηματιών που τις «ανοίγουν» και να τους λέμε και ευχαριστώ που δέχτηκαν να μας προσλάβουν. Όπως αποδεχόμαστε τη βία των αγχωμένων πρωινών ως φυσιολογική σε συνθήκες «ειρήνης», έτσι αποδεχόμαστε τη νέα επίθεση των αφεντικών ως αναγκαία στις συνθήκες του νέου «πολέμου» που υποτίθεται ότι μας κύρηξε ένας ιός.
Για να ερμηνεύσουμε την πραγματικότητα πρέπει να βρούμε τις σωστές λέξεις.
Τις λέξεις που περιγράφουν τα πράγματα από τη σκοπιά των δικών μας συμφερόντων. Των συμφερόντων των εκμεταλλευόμενων και των καταπιεσμένων. Και για να τις βρούμε πρέπει αρχικά να κλείσουμε την τηλεόραση και να στραφούμε στην κοινότητα. Να συζητήσουμε, να μελετήσουμε, να οργανωθούμε. Κανάλια, κράτος και αφεντικά χρησιμοποιούν όρους σχεδιασμένους για να μας επιβάλλουν μια ερμηνεία που ταιριάζει στις δικές τους ανάγκες: την κερδοφορία και την κοινωνική πειθάρχηση. Αντί για κρατική αδιαφορία μας μιλάνε για «ατομική ευθύνη»˙ αντί για κρίση του καπιταλισμού μας μιλάνε για «οικονομική κρίση» γενικά και αόριστα, σάμπως την προκαλέσαμε εμείς με την κακοδιαχείριση του πενιχρού μισθού μας˙ αντί για συγκρουόμενα ταξικά συμφέροντα ανάμεσα σε εργαζόμενους και αφεντικά μας μιλάνε για «εθνικό συμφέρον» και «εθνική ενότητα».
Καληνύχτα λοκ-ντάουν, καλησπέρα κρίση
Για όποιον δεν το έχει καταλάβει μια νέα καπιταλιστική κρίση είναι προ των πυλών. Μια κρίση που τα αφεντικά θα προσπαθήσουν για άλλη μια φορά να φορτώσουν στις πλάτες μας. Πως; Θα μας πουν πάλι ότι «δεν βγαίνουν». Για να μπορέσουν έτσι να μειώσουν το μεροκάματο με τη συναίνεσή μας. Για να μας φορτώσουν υπερωρίες και να φάνε την καλοκαιρινή μας άδεια ζητώντας να δείξουμε «κατανόηση» για το γολγοθά τους. Συνηθισμένα όμως τα βουνά από τα χιόνια. Ανεξάρτητα από το πόσο καλά πάει η δουλειά, τα αφεντικά πάντα «δεν βγαίνουν».
Και τι σημαίνει δεν βγαίνουν; Σημαίνει ότι δεν βγάζουν όσο κέρδος θα ήθελαν για να κάνουν κι άλλες επενδύσεις, να επεκτείνουν την επιχείρηση, να ανακαινίσουν το σπίτι τους ή να αγοράσουν αμάξι στο παιδί τους. Και πότε αλήθεια μας είπαν ότι «βγαίνουν»; Πότε μας μίλησαν από μόνοι τους για αυξήσεις, μείωση ωραρίου, χαλάρωση της δουλειάς, μεγαλύτερες άδειες; Πότε ενδιαφέρθηκαν για τις ανάγκες μας και τα προβλήματά μας; Πότε μας ρώτησαν αν είμαστε καλά με τις εργασιακές μας συνθήκες και πότε έκαναν κάτι γι’ αυτό; Ποτέ.
Ποτέ δεν μας καλούν να μοιραστούμε τα κέρδη τους, ακόμα κι όταν η δουλειά πάει καλά. Μας καλούν μόνο να μοιραστούμε τη χασούρα, όταν η κερδοφορία τους δεν είναι η επιθυμητή. Το «δεν βγαίνω» είναι απλά μια τακτική για να μας πείσουν ότι θα πρέπει για άλλη μια φορά να μπουν σε προτεραιότητα τα δικά τους συμφέροντα. Να μας πείσουν ότι θα πρέπει πάλι να βάλουμε πλάτη για να «κρατηθεί ζωντανή η επιχείρηση». Να ξεχάσουμε ότι εν μέσω πανδημίας το κράτος τους έδωσε με τον νόμο την ελευθερία να μειώσουν στο μισό τους μισθούς, να μας αναγκάζουν σε μαύρη εργασία ενώ η σύμβασή μας έχει ανασταλεί, να μας επιβάλλουν το ωράριο που θέλουν χωρίς να το δηλώνουν ή απλά να μας απολύουν. Και παράλληλα, εμείς καλούμαστε να πληρώσουμε το νοίκι και τους λογαριασμούς και να ζούμε με την αβεβαιότητα για το πότε και με τι όρους θα ξαναφορέσουμε τις αλυσίδες μας.
Αυτόνομη ταξική δράση στη γειτονιά
Οι γειτονιές υπήρξαν ιστορικά τα κύτταρα των κοινωνικών αγώνων. Ορμητήριο και καταφύγιο των αγωνιζόμενων κοινοτήτων και εχθρικό έδαφος για τον κόσμο των ισχυρών και των υπαλλήλων τους. Η φετινή 1η Μάη είναι μια καλή ευκαιρία να το κάνουμε ξανά ορατό. Να σπάσουμε τον φόβο και να υπενθυμίσουμε στο κράτος ότι οι γειτονιές μας ανήκουν στην εργατική τάξη και αναπνέουν ελεύθερες. Ελεύθερες από τους υποκριτικούς περιορισμούς ενός κράτους που αδιαφορεί για την υγεία και την ψυχολογία μας και ενδιαφέρεται μόνο για τα κέρδη των (μικρών και μεγάλων) αφεντικών. Ελεύθερες από τα βάρβαρα εμπορεύματα των πολυεθνικών που έχουν μετατρέψει τους κεντρικούς δρόμους της πόλης σε ένα καταναλωτικό λούνα παρκ. Ελεύθερες από τους μπάτσους που μας κυνηγάνε επειδή αράζουμε στο πάρκο ή επειδή απλά τους φαινόμαστε ύποπτοι. Ελεύθερες από τους εθνικιστές που δαινομοποιούν τους μετανάστες εργάτες και μας πουλάνε το παραμύθι της «εθνικής ενότητας», δηλαδή της υποταγής στα συμφέροντα των ντόπιων αφεντικών.
Καλούμε λοιπόν όσους/ες βιώνουν την ίδια καθημερινότητα να παρέμβουν στη γειτονιά τους. Αποκεντρωμένα, αυτόνομα, ταξικά. Και να δείξουν ότι ο κόσμος της αντίστασης και της αλληλεγγύης παραμένει ζωντανός και δυνατός. Ας επιστρατεύσουμε τη φαντασία μας και ας κάνουμε ορατό ότι η γειτονιά μας διαλέγει στρατόπεδο. Ότι επιλέγει τον αγώνα για μια ελεύθερη ζωή, ενάντια στην κοινωνία του ελέγχου και τα μεροκάματα του τρόμου.
*Παράλληλα στηρίζουμε τα καλέσματα της πρωτομαγιάς στο κέντρο της πόλης.
Να αντισταθούμε στον ιό της υποταγής και της εκμετάλλευσης
Δεν θα πεθάνουμε δουλεύοντας
